SOWA OPAC : Gminna Biblioteka Publiczna w Rakoniewicach

Książka

W koszyku

oceń

Osiecka : tego o mnie nie wiecie / Beata Biały. - Warszawa : Wydawnictwo W.A.B. - Grupa Wydawnicza Foksal, 2020. - 303, [1] strona, [32] strony tablic : fotografie (w tym kolorowe) ; 24 cm.

Autor

Biały Beata. Autor

Forma i typ

Książki Literatura faktu, eseje, publicystyka

Temat

Osiecka, Agnieszka (1936-1997) Artyści polscy Pisarze polscy Poeci polscy

Gatunek

Pamiętniki i wspomnienia Wywiad dziennikarski

Dziedzina i ujęcie

Historia Literaturoznawstwo Kultura i sztuka

Proste pytania. Szczere odpowiedzi. I postać Agnieszki w osobistych wspomnieniach jej bliskich, przyjaciół, współpracowników. Z ich relacji wyłania się kobieta pełna sprzeczności, której świat - czasem smutny, czasem czarujący - podporządkowany był niezaspokajalnej potrzebie miłości. Kobieta zagadka, za którą tęsknimy

O Agnieszce Osieckiej opowiadają: Olga Lipińska, Barbara Wrzesińska, Barbara Katarzyna Radecka, Maryla Rodowicz, Katarzyna Gärtner, Stan Borys, Jacek Mikuła, Maria Szabłowska, Zofia Sylwin, Jerzy Satanowski, Janusz Anderman, Urszula Dudziak, Ewa Zadrzyńska, Zuzanna Głowacka, Michał Kott, Magda Czapińska, Dorota Stalińska, Hanna Bakuła, Ewa Błaszczyk, Krystyna Janda, Adam Michnik, Katarzyna Żak, Krystyna Demska-Olbrychska i Daniel Olbrychski, Marek Samselski, Manuela Gretkowska, Barbara Wiszniewska, André Hübner-Ochodlo.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia dla dorosłych

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 7 (1 egz.)

Recenzje:

Agnieszka Osiecka, zmarła przed 23 laty poetka piosenki, autorka niezapomnianych tekstów wielu przebojów, pozostaje wciąż w kręgu zainteresowań mniej lub bardziej domorosłych biografów. Na początku bieżącego roku ukazała się kolejna rzecz traktująca o autorce „Małgośki” napisana przez Beatę Biały.
Zapewne w celu zapewnienia książce sprzedawalności, a autorce i wydawnictwu zyskowności książkę zatytułowano „Osiecka. (...) Tego o mnie nie wiecie”. Wprowadza on w błąd jak rzadko który. Osoby interesujące się Agnieszką Osiecką jako artystką, twórczynią i człowiekiem nie znajdą w niej bowiem prawie niczego, czego by wcześniej o niej nie wiedzieli. Beata Biały dociera do osób, które znały Osiecką, przyjaźniły się lub tylko pracowały z nią na różnych etapach jej twórczości i wielokrotnie już o zapamiętanych wydarzeniach lub swoich odczuciach opowiadały, zwłaszcza po śmierci Osieckiej w marcu 1997 roku. Zadawane przez autorkę książki pytania powtarzają się, a odpowiedzi ponad dwudziestu rozmówców (wśród nich: Maryla Rodowicz, Krystyna Janda, Olga Lipińska, Magda Czapińska, Daniel Olbrychski, Dorota Stalińska) też nie wnoszą niczego nowego (a w najlepszym wypadku niewiele) do obrazu poetki. Nie ma tutaj czegoś na wzór: "Pani Beato, pani pierwszej to powiem", stąd też czytelnik co i rusz musi czytać, że Osiecka nie umiała kochać, bo nie nauczyła się tego w domu rodzinnym; że nie dbała o siebie, bo nie przywiązywała wagi do wyglądu zewnętrznego; rozdawała różne rzeczy innym, bo nie przywiązywała się również do dóbr materialnych. I piła. Powody wyjaśniają tu po swojemu osoby, które na psychologii znają się średnio i same też za kołnierz nie wylewały. A, jest też Osiecka jako zła matka. I zakochana bez wzajemności w Zbyszku. Ale to wszystko wiadomo od dawna, bo powiedziane zostało już po wielokroć w niezliczonych publikacjach poświęconych poetce. Wiele z nich znalazło się na przykład w książce „Na zakręcie” Bartosza Michalaka. Ale także w filmach Grażyny Pieczuro czy Magdy Umer, które w książce Beaty Biały są często przywoływane przez osoby wypowiadające się. Jedyne bodaj „nowości” to wypowiedzi Michała Kotta (syna profesora Jana Kotta), który odwołał ślub z Osiecką w noc poprzedzającą wydarzenie i Manueli Gretkowskiej, autorki pierwszej powieści osnutej na fascynacji autorką „Wielkiej wody” Jerzego Giedroyca. Wysnuwa ona bardzo ciekawą koncepcję samotności i alkoholizmu Osieckiej. Zabrakło w tej książce wypowiedzi kilku osób – w mojej ocenie – bardziej związanych z poetką niż wiele zabierających głos na jej temat w książce Biały. Na przykład Daniela Passenta, Magdy Umer i André Hübner – Ochodlo, który wykpiwa się poleceniem przedrukowania swoich wspomnień o niej sprzed kilku lat. Podobnie czyni Adam Michnik.
Generalnie: nuda, powtarzalność spowodowana nie do końca chyba przemyślaną koncepcją, niemal zerową – wbrew tytułowi – odkrywczością. Nawet zdjęć, których uprzednio nie można by zobaczyć, choćby na stronie internetowej Fundacji im. Agnieszki Osieckiej nie ma w tej książce za wiele. Nie sądzę, by rozmówcy Beaty Biały takowych w swoim archiwum nie posiadali, tudzież nie chcieli udostępnić na potrzeby znaczącej publikacji, jaką zapewne owa książka w zamyśle autorki i wydawnictwa była. I tylko Osieckiej żal.